Pensa o "Comando Lura" que A Madriña non é o que era !!!. Tardar caseque unha semán en publicar a súa clásica crónica do PSPorto ( disculpa mediante de perdida de arquivo) non ten perdón dos deuses. E leva razón o rapaz. E digo rapaz porque é envidiable a enerxía que desprende e animosidade con que toma sempre o festival PSPorto. El dí que é unha maravilla, independentemente xa dos grupos, e nós logo de falar con él e leer a crónica, decimos sempre que o ano que ven imos con él... e xa van un montón de excusas variopintas pero o caso é que ainda non cadrou.
Pero A Madriña pongo por testigo que eiquí rematou un ciclo !!! O ano que ven PSP avec IO !! cajoendiola !!! a espabilar !!!! Que isto xa no é o ensaio xeral !!!. Smile-
Anyway, anyhow... atentos ao que di o
"Comado Lura"...
Comenta o "Comando Lura"
Primavera Sound Porto 2015. The people have the power
Actitude
Para ben ou para mal, a actitude do músico é o principal
elemento avaliable polo público cando dun evento en directo se
trata. Nesta nova edición do sempre recomendable festival Primavera
Sound de Porto, este foi o factor que determinou o seu sonado éxito,
cando no programa non había cabezas de cartel e figuras superventas
que focalizaran a atención e garantizaran "satisfacción"
entre os asistentes.
E neste aspecto é obrigado darlle as grazas a Patti Smith.
Qué muller! No seu concerto: entrega, compromiso, emoción, rock and
roll denomimación de orixe! Executou, excelentemente acompañada da
súa elegantísima banda, o mítico disco "Horses" como se
o estivera presentando por vez primeira, sentindo cada poema que nos
leu, que nos cantou, que nos fixo cantar... "people have the
power"; os pelos de punta. Seica din que ten 70 anos. Un día
antes, Interpol deu o seu concerto, correcto, pero aínda non lle
atopei o valor engadido que se lle supón a velos en directo.
Actitude tampouco lles faltou a The Replacements, aínda
que bastante máis punk (din que a idade templa). Ao meu gusto, Ride
e The New Pornographers completaron o póker deste ano.
|
"A Dolphneira" © 2015 |
Facendo un repaso aos concertos aos que asistimos:
Interpol: correctos, pero como sen sangue. Curiosas gafas
antisuor do baterista.
Yasmine Hamdan: tan doce coma contundente, gustou a súa
aposta de música híbrida.
Giant Sand: folk de autor guitarreiro (e sombreireiro),
dunha banda ben conxuntada.
Patti Smith: emocionante, intensa, reivindicativa,
entregada, como se presentara agora o seu disco "Horses".
Banda excelsa (como curiosidade, menos ela, todos tocaron nalgún
tema o baixo). Glorioso "Gloria" e "Elegie", tema
final do disco, sen batería, adicado a Jimmi Hendrix, con sentidas
mencións a tantos compañeiros que xa marcharon. Poucas veces sentín
os pelos de punta como neste directo. Fíxonos sentir, como
mirándonos aos ollos, que The people have the power, e todos o
berramos. Ninguén puxo ao público como ela, en participación e
aplausos. Tamén no escenário, cuspe cando lle peta. Altamente
recomendable (para os que nacimos na década dos '60,
imprescindible).
The Replacements: concertazo punkarra con destroce dunha
preciosa Telecaster incluído. Outro exemplo de actitude. Baterista
diésel. Pipa en apuros (caéulle a guitarra cando Paul Westerberg
lla lanzóu desde máis de 8 metros; o líder colleuna outra vez e
cando pensabamos que ía repetir o lanzamento, estampouna
directamente contra o chan, escachándoa). Dise que foi o seu último
concerto como grupo; polo peido que levaban, pódese crer.
Twerps; chámanlle kiwi-pop, pero só foi son enerxético
megaindi australiano.
Spitualized: permanente bucle electrorrelixioso, pero
lograo.
Antony and the Jhonson: voz de anxo dun personaxe singular
cheo de demos. Magnífica orquestra acompañante, de Porto.
Inquietante, desasosegante, desquiciante e macabro video durante todo
o seu concerto (Antony, por qué nos fixeches esto?).
The Thurston Moore Band. Jeta monoacórdica.
"Y el Barça qué, otra vez campeón de Europa?".
Pois si (segunda Champions do Barça que celebramos nun Primavera
Sound: a fórmula seica funciona).
Einstürzende Neubaten. Experimentación máis alá do
musical; chámanlle rock industrial. Instrumentacion adicional
imposible, como o derramador -dende uns 2,5m- de obxectos metálicos
(freepercussion), ou unha especie de tuba estreita e longa á que se
lle percutía na súa boca máis pequena. Aposta interesante e
francamente difícil.
Death cab for cutie. Mil guitarras diferentes en cancións
moi ben presentadas, boa voz (curioso o dos dous micros do cantante,
alternando sonoridades de voz distintas, incluso nun mesmo tema),
pero algo previsible. Megahipsters de aspecto e actitude.
Ride. Contundente concertazo de rock maduro e
experimentado, cun baterista excepcional, sólida base rítmica e
guitarras sempre con chicha. Do mellor do festival.
The New Pornographers. Delicioso concerto dos canadianos,
perfecto fin de festa do Primavera Sound para nós. Preciosas
cancións deliciosamente cantadas pola elegante voz da que non é
Neko Case.
En resumo, Porto volveu ser un anfitrión de luxo para unha ristra
de concertos moi interesante. Qué ben se come e qué fermosa está
(ésta sí) a cidade.
(Agora ven aquilo de “O ano que ven vou seguro”, jeje)
Saúde e r'n'r
Como non podía ser doutro xeito, a crónica do "Comando L" fantástica !!! Aínda que o de Patti non é doado de creer ( ainda a vexo en Castrelos fai pouco ) iso non quita que quede un como sempre, coa pregunta no aire,...porque no fun outra vez iste ano ?!!!! Smile.
Pois o de sempre... Vémonos no PSP 2016... merca xa as entradas IO !!!!
A Madriña Bless IO/ Comando Lura. Porto Cidade e o PSP15´