Wilco no Mar de Vigo (I)

Empezamos hoxe eiquí a multicrónica do evento sonoro de Wilco en Vigo, PO 2011. Puntual e atento ao noso requirimento "O Comando Lura" xa comentou. Leede atentos/as,...é a primeira crónica pero nos tememos que non a derradeira. O tema vai dar que falar, e iso non está mal. Iso é o que é, meu.

Comenta o Comando Lura (# 3) 

Qué dificil facer unha crónica escrita do vivido onte no Auditorio “Mar de Vigo”, na privilexiada actuación de Wilco. Só os que asistiron entenderan o que digo. Pero A Madriña manda, e esa foi a misión encomendada ao Comando Lura, e esta que sigue, a humilde execución.

Imos por partes:

O Auditorio: aínda que, ao entender deste comando, con este concerto se pode dar xa por amortizado, non deixa de dar un pouco de vergonza o estado no que está o recentemente inaugurado (e tantos anos agardado) espazo noble vigués para a música e as artes escénicas. Entre a taquilla e a entrada pasas por unha zona de ruínas á vista, pendellos e cachibaches, que non acabas ben de entender. Vigo en estado puro. O resto razonablemente ben, aínda que a acústica, non sendo mala, tampouco é para botar foguetes (algo raro pasa cos graves, que non dan un son limpo...).

Os teloneros: Jonathan Wilson e a súa banda, deron pé a pensar que a noite prometía porque, aínda que cun son bastante deficiente (principalmente na súa propia voz) e pouco potente (a bateria mesmo tiña unha tela por riba para “suavizar”), deron unha moi agradable mostra do seu bo saber facer dentro do amplo concepto do folk-rock americano. A cousa empezaba ben.

Comenta o Comando Lura: " Croniquilla de Wilcazo"
"Wilco: hai que oilos; hai que velos. Eles xa se encargan de que sintas a música que trasmiten, con tantas evocacións a clásicos do rock, blues, jazz, folk, revisitados con contemporaneidade, a través dunha banda potentísma, cohesionada, composta por músicos en estado de gracia. Jeff Tweedy ten un don especial para compoñer e cantar cancións simples e completas; nunha mesma canción transmite sensacións dispares e diversas pero que, cando as executa, entroncan con naturalidade. Un gustazo para os sentidos. O resto da banda completa a oferta. Unha base rítmica increíble (o batería -Glenn Kotche-, rítmicamente impecable, distinto, contundente: hipnotiza, e o baixista –John Stirratt- que semella capaz de aguantar el só a todo o grupo, sentan as sólidas bases para que o resto se luzca). Nels Cline como guitarra (guitarras) solista, eleva os momentos álxidos do grupo ata extremos imposibles de definir, demostrando permanentemente o seu virtuosismo e enorme gusto musical. Tocou perto dunha ducia de guitarras diferentes neste concerto e ten un punto realmente rockeiro para vir do mundo do jazz. Mikael Jorgensen aos teclados, o máis serio da banda (garabata e chaleco abrochado cáseque todo o concerto, agás cando se desmelenou machacando as teclas cunha pequena almofada que incomprensiblemente tiña con el) e Pat Sansone (multiinstrumentista, pero de verdade) completan esta fermosa realidade de nome Wilco, que tivemos a fortuna de ver e escoitar nesta cidade, por fin realmente no mapa musical mundial. 

Grazas, Wilco, por berrar con esa contundencia “Longa vida ao rock and roll”

A Madriña Bless el Comando Lura !!!!! Genius Man 

(tranqui I.O.  arreglaremos lo de los graves cuando hagamos lo nuestro !!! 

...Si Puchiño, volverá !!jaja)